ترجمه مقاله تمثيلهاي هنر

سیاست بدون تخیل، چیزی نیست به جز کاغذ بازی، ولی تخیل هرگز بی طرف نیست. زاغه‌هایی که در حومه‌های شهر لیما، پایتخت پرو به وجود آمده‌اند، زاییده جنگ داخلی، آشفتگی اقتصادی، درگیری‌های قومی، و بحران‌‌های زیست محیطی اند. این شهرک‌ها مملوند از کارگرانی بی کار که از لیما به این منطقه کوچ کرده‌اند ، و همچنین کشاورزانی که از کوه های آند به آنجا آمده‌اند که اکثریت آنان را نسل بومیان آمریکایی تشکیل می‌دهد. بسیاری از این زاغه‌ها در دهه هفتاد به وجود آمده‌اند (١). در سال ٢٠٠٢ ، یکی از این زاغه‌ها به نام “ونتانیلا”، محل زندگی حدود هفتاد هزار نفر بود، بدون بهره بردن ازهرگونه امکانات اولیه رفاهی چون لوله کشی، برق، راه‌های آسفالت شده و هر گونه زیربنای اساسی دیگری برای زندگی این جمعیت. برای جا به جا کردن تپه‌ای در منظره پیرامون این شهر که چیزی به جز صحرا نیست، “فرانسیس آلیس”، به هر یک از ۵٠٠ داوطلبی که از ونتانیلا به آنجا آمده بودند، بیلی داده و از آنها خواسته بود تا شانه به شانه یکدیگر، از پایین تپه کار خود را آغاز کرده و شن‌ها را به نوک آن منتقل کنند. یا به گفته خود آلیس در مصاحبه‌اش با مجله “آرت فوروم”: “این شانه انسانی توانست مقدار زیادی شن را جابجا کند، بدین گونه که تپه شنی ششصد فوتی را، ۴ اینچ از جای خود حرکت داد” (٢). این ترکیب مبهم شاعرانه همراه با دستورعملی دقیق، هسته اصلی روش داستانسرایانه پرداختن به هنر فرانسیس آلیس را تشکیل می دهد.

بیشتر پرو‍ژه‌های آلیس، به جای آراییدن و پرداختن به شیی به خصوص، قرار است چیزی مانند یک شایعه، یک داستان یا حتی یک اسطوره را در منظره اطراف، از خود به جای بگذارند. در اثری به نام “شایعه”، آلیس به شهری در مکزیک رفته و داستانی ساختگی را درباره مردی  که در هتلی مفقود شده، برای هر کس که می توانست، تعریف کرد. این شایعه به سرعت در شهر پخش شد. البته زمانی که پلیس شروع به تهیه گزارشی در این باره کرد- شیی (اثری) همراه به وجود آمد- آلیس به دخالت خود در این اثر پایان داد. در اثری با عنوان “خط سبز(گاهی انجام کاری سیاسی می تواند شاعرانه باشد، و گاهی انجام کاری شاعرانه می تواند سیاسی شود)”- اثر ١٩٩٧- او تصادفا قوطی حاوی رنگ سبزی را سوراخ کرده و روی نخستین خط مرزی اسرائیل و فلسطین- که اکنون دیگر محو شده- که پس از جنگ اعراب با اسرائیل در سال ١٩۴٨ رسم شده بود، شروع به پیاده‌روی کرد.