فرش های ایرانی ( که بیشتر به عنوان فرش پارسی شناخته می شوند ) در سرتاسر جهان، در میان فرش های آسیایی بسیار مشهورند. بهترین فرش های ایرانی آن هایی هستند که به وسیله ی ایرانی ها ساخته شده اند. این فرش ها مهارت ایرانیان در انتخاب مواد، گره زنی، تکنیک های رنگ آمیزی، آفرینش طرح ها و الگوها را آشکار می سازد.

فرش ها و قالیچه های ایرانی پیوند بافندگان را با آرزوها، باورها و نیازهای آن ها آشکار می سازد. و همچنین بازتابی از شرایط زندگی و موقعیت فرهنگی هنرمند، وضعیت جوّی منطقه، منابع گیاهی و وضعیت جغرافیایی محل زندگی هنرمند هستند.

طرح ها، الگوها و موضوع فرش ایرانی از طبیعت، تاریخ و افسانه ها الهام گرفته است. در واقع ریشه ی ساخت فرش را باید در زندگی عشایری جستجو کرد، که بعدها به شهرها و روستاها راه پیدا کرده است.

عشایر برای بافت فرش از پشم چارپایان اهلی و رنگ هایی که از گیاهان مختلف و منابع معدنی گرفته شده است، استفاده می کنند.

فرش ها نه تنها در زندگی روزمره کاربرد دارند، بلکه به عنوان کارهای هنری شناخته می شوند. عشایر ایرانی فرش ها و قالی های زیبایی می بافند و از آن ها برای پوشاندن و آراستن کف چادر و دیگر قسمت های آن استفاده می کنند. عشایر علاوه بر فرش، به بافت گلیم، پتو، زین، روبان چادر و غیره نیز می پردازند.

با بافتن هزارها یا میلیون ها گره به وسیله ی ریسمان های رنگ شده، فرشی با یک طراحی زیبا تکمیل می شود، که برای بافت این فرش ممکن است از طرح روی کاغذ استفاده شده باشد، یا اینکه فرش بدون استفاده از نقشه بافته شده باشد. عشایر فرش ها را بدون استفاده از طرح روی کاغذ و فقط با رجوع به تصوراتشان و آنچه از پیشینیان خود آموخته اند، می بافند و فقط بافندگان شهری برای آفرینش طرح ها از ترسیم و نقشه کشی استفاده می کنند.

شاه طهماسب اول، در نامه ای به جلال الدین امیر بیک مهردار در زندان، به یکی از وقایع عصر صفوی به طور مبهمی به « تلاش ایرانیان در مهاجرت به هند» اشاره ای بارز دارد. اگرچه این موضوع که در یادداشت های معاصران وی نیز به طرزی وسیع انعکاس یافت، مورد تحقیق و پژوهش بسیاری از محققان قرار گرفته است، اما علیرغم این پژوهشها، دامنه ی اطلاعات ما در این مورد هنوز بسیار اندک است. در نگاه اول،شاید گمان شود به علت فقدان شواهد مستقیم، ابهامات موجود در این راه به سادگی مرتفع نخواهد شد لیکن باید گفت که تنها بخش اندکی از متون و منابع مربوط به این موضوع مورد بررسی قرار گرفته است، و شواهد تاریخی بسیاری، در این باب ناشناخته مانده یا نادیده گرفته شده است. از این رو به نظر میرسد جست و جوی نظامند وسیع در متون و منابع این عصر میتواند کارساز باشد. در این زمینه و به اعتبار مدارک موجود، پژوهش حاضر می کوشد تا مهاجرت های گسترده هنرمندان عصر صفوی را به هند مورد بررسی قرار دهد که اوج آن در زمان سلطنت طولانی شاه طهماسب مشاهده میشود، یعنی دوره ای بحرانی که تغییرات اجتماعی سخت و رنج آوری را به همراه داشته است.

 به طور کلی در مورد شخصیت و زندگی شاه طهماسب پژوهش کاملی در دست نداریم و ناچاریم که به توصیف های کوتاه و نارسا و گاه حتی متناقض منابع محدود بررسی شده اکتفا کنیم تا پرده از چهره ی پادشاهی گرفته شود که چندان شناخته شده نیست. منابع می گویند که شاه در٩٣٠ ه.ق.(١٥٢٣م.)، در هنگام جلوس به سلطنت، کمتر از یازده سال داشت. نیز تقریبا تمامی منابع این عصر متفق القول اند که شاه در این هنگام یعنی در طفولیت و در ابتدای سلطنت، به هنر و هنرمندان گرایش بسیار نشان می داد به طوری که نه تنها خود از آموزش نقاشی و خوشنویسی بهره مند شد بلکه آن را در بین درباریان نیز گسترش داد. این سیاست در سال های بعد نیز دوام آورد.